Όχι ψυχολόγο, βουντού και εξορκιστή θέλει ο Παναθηναϊκός

Έτσι όπως πάνε τα πράγματα εδώ και μερικές εβδομάδες στον Παναθηναϊκό, λογικά ο Πάουλο Μπέντο (ακόμη κι αν δεν υπήρχε σχετική συμφωνία για τη μοιρασιά στο χρόνο συμμετοχής μεταξύ Καπίνο και Λέαλι) δεν θα πρέπει να έχει κανένα πονοκέφαλο για το ποιος θα παίξει τέρμα στο ντέρμπι της μεθεπόμενης Κυριακής.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Με την επιθετική αφλογιστία των πρασίνων να έχει χτυπήσει κόκκινο και να οδηγεί σε ακόμη ένα ανεπιτυχές αποτέλεσμα (το τέταρτο συνεχόμενο σε Ελλάδα και Ευρώπη), αυτή τη φορά κόντρα στον Ηρακλή, λογικά ο τεχνικός του Ολυμπιακού ακόμη κι αν βάλει ένα κάθισμα από το «Καραϊσκάκης» κάτω από τα δοκάρια, θα έχει το κεφάλι του ήσυχο.

Στο 0-0 απέναντι στον «Γηραιό», ο Ρινάλντι (που έκανε την πρώτη συμμετοχή του ως βασικός και αυτό κάτι σημαίνει) είναι εκείνος που μπορεί να χαρακτηριστεί μοιραίος, αλλά στο συγκεκριμένο ρόλο έχουμε δει πολλούς το τελευταίο διάστημα με το αποτέλεσμα να είναι το ίδιο. Μετά από τόσες κατσάδες και ομιλίες του Στραματσόνι σχεδόν σε καθημερινή βάση πια, κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει πως είναι θέμα συγκέντρωσης. Αυτό ήταν τη μία φορά, άντε και τη δεύτερη… Μετά τι;

Προφανώς οι πράσινοι μπορούν να κάτσουν όσο θέλουν στη δικαιολογία πως και σε αυτό το ματς, όπως και σε κάποια προηγούμενα, ο διαιτητής με το έτσι θέλω του στέρησε την ευκαιρία να σκοράρει με πέναλτι που δεν έδωσε, αλλά αυτό είναι η μία όψη του νομίσματος. Αν γυρίσεις το κέρμα ανάποδα θα διαπιστώσεις ότι γράφει πως μια ομάδα που κάνει 400 φάσεις αλλά στέκεται σ’ εκείνες που της έκοψε ο ρέφερι, είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Όχι πως δεν έχει δίκιο να φωνάζει κάποιος όταν αδικείται, αλλά διότι μεταφέρει την κουβέντα σε ένα πρόβλημα που ξεφεύγει από τη δική της δυνατότητα να το διαχειριστεί.

Δουλειά του Στραματσόνι, των συνεργατών του και επακόλουθα των ποδοσφαιριστών του τριφυλλιού είναι να δουν τι στο καλό γίνεται και οι επιθετικοί της στερούνται σοβαρότητας, συγκέντρωσης, ψυχολογίας ή ικανότητας για να τελειώνουν τις φάσεις. Σε αυτό μόνο μπορούν να δουλέψουν. Αν δεν περιοριστούν σε κάτι τέτοιο, αφήνοντας τη διοίκηση να ασχοληθεί με τα όποια εξωαγωνιστικά, η παρτίδα μοιραία θα χαθεί για τους πράσινους που καταδικάζουν τους εαυτούς τους και το σύνολο με τη συμπεριφορά του.

Πριν λίγες εβδομάδες το ζητούμενο για τον Παναθηναϊκό ήταν να πάει στο ντέρμπι του Φαλήρου όντας καβαλάρης στη βαθμολογία και τελικά ήδη βρίσκεται στο -4. Ούτε, όμως οι σφαλιάρες που οδήγησαν σε αυτήν την ανατροπή ταρακούνησαν όσο έπρεπε και να που στο επόμενο ματς Κυπέλλου, το τριφύλλι θα βρεθεί στο αφιλόξενο εδώ και χρόνια γι’ αυτό «Γεντί Κουλέ» διατρέχοντας τον κίνδυνο να του κάτσει και η απόλυτη στραβή από τον ΟΦΗ και σε αυτό το θεσμό.

Η γιούχα που ακούστηκε στο τέλος του αγώνα με τον Ηρακλή από τον κόσμο του συλλόγου που ενώ έχει υποφέρει τα τελευταία χρόνια, ήταν συνεχώς εκεί να στηρίζει οποιονδήποτε και απεριόριστα μαρτυρά ένα πράγμα: ανοχή τέλος. Και το μήνυμα ήταν σαφές. Καλό θα είναι να το αντιληφθούν εκείνοι που τους αγγίζει, αλλιώς η μόνη λύση είναι εξορκισμός για να εξαφανιστούν τα μιαρά δαιμόνια που κατατρέχουν την ομάδα.

Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, δυο μικρές παρατηρήσεις αντί επιλόγου. Χωρίς τον Λεντέσμα στα δύο ματς με Βέροια και Ηρακλή ο Παναθηναϊκός έκανε 32 τελικές στην αντίπαλη εστία. Παράλληλα, όμως, δεν απείλησε ούτε μία φορά από στημένη μπάλα, που στον υπόλοιπο ποδοσφαιρικό πλανήτη οι ομάδες χρωστάνε -βάσει στατιστικής- τα μισά γκολ που πετυχαίνουν.